مطالعه آزمایشگاهی نسبت میرایی بتن خودتراکم الیافی

استفاده از بتن خودتراکم به عنوان یک بتن سیّال با قابلیت گذرندگی و پرکنندگی بالا که می تواند تحت اثر وزن خود و بدون نیاز به تراکم مکانیکی در بتن ریزی های حجیم با تراکم زیاد آرماتور متراکم شود، در سالهای اخیر گسترش فراوانی یافته است. از سوی دیگر استفاده از انواع مختلف الیاف می تواند موجب بهبود برخی خواص مکانیکی و دینامیکی بتن گردد. به همین منظور در این پژوهش مشخصات دینامیکی بتن خود تراکم، نظیر مدول الاستیسیته، فرکانس طبیعی و نسبت میرایی بتن نرمال و خودتراکم حاوی الیاف پلی پروپیلن و فولادی تحت شرایط بارگذاری و روش های محاسبه نسبت میرایی مورد بررسی و با بتن نرمال حاوی الیاف مذکور مقایسه گردید. بدین منظور 14 طرح اختلاط مختلف در نظرگرفته شد که متفاوت در نوع بتن، نوع الیاف و میزان الیاف بودند. بررسی نتایج نشان داد که افزایش الیاف سبب کاهش فرکانس طبیعی و افزایش نسبت میرایی می گردید. ضمن اینکه الیاف فولادی خواص مکانیکی بتن را در مقایسه با بهتر از الیاف پلی پروپیلن بیشتر بهبود می بخشد. با مقایسه روش های مختلف مورد استفاده جهت محاسبه نسبت میرایی، چنین می توان نتیجه گرفت که روش کاهش لگاریتمی به مراتب نسبت میرایی بیشتری نسبت به روش بلوک متحرک ارائه می دهد.